شعر

دریای بی معرفتی کرانه‌ای نداردساحلش نا آرام است راه به جایی نداردمثل رودی کور است از کوهی به کوه می‌رسدمقصدش دریا نیست اقیانوسی آرام نیستجنگلی موهوم است شوریده و نامعلومپر هراس و ترسناک است خوف و خطر داردجنون و شرر دارد شوم است و بی پایانیدر راه می ماند آنکه غرق است دردریای قدر نشناسیقلب‌ها

یک شب به شبهایم پر شد ز بی تابی وفور غم وافر شد دل بی تاب ز بی تابی درد هجوم آورد وجود هم کم آورد درد به جان پیچید جان هم ز تن آمد بر خود پیچیدم در خود غلتیدم اشک هم جاری شد هراسان جانم به لب آمد از جور و ستم جاری